ROERIGE TIJDEN

Maart roert zijn staart.
April doet wat hij wil.
In mei leggen alle vogeltjes een ei.
Waarom begin ik hiermee?
Omdat de afgelopen maanden inderdaad roerig zijn geweest.
Na het verlies van mijn lieve bonus vader kwam ik in de rouw.
Op zich is rouw of rouwen niet bijzonder. Mensen hebben al vele decennia gerouwd.
In Genesis lezen we hier voor het eerst over.
De mens werd uit het paradijs verdreven. De plek waar ze echt gelukkig waren. Waar geen zonde, verdriet of pijn was.
Wat zullen ze vaak met weemoed aan deze plek teruggedacht hebben.
Wat is rouw eigenlijk? Het woordenboek legt het zo uit:
Rouw is een emotionele reactie als gevolg van een verlies, in het bijzonder het verlies van een naaste. Normaal gesproken zal de intensiteit van de reactie in de loop van de tijd afnemen, de rouw kan echter zo heftig zijn, dat de levenslust verloren gaat.
De laatste keer dat ik echt gerouwd heb was in 2005, toen mijn oma overleed. Mijn oma bij wie ik zo lang gewoond heb. Mijn oma die ook een beetje mijn moeder was. Ik herkende mij in het tweede gedeelte van de uitleg. De rouw was na het overlijden van mijn oma zo heftig, dat mijn levenslust verloren ging. Mijn gezin had mij, naar mijn idee, niet meer echt nodig. Niemand had mij meer echt nodig. Niemand in mijn omgeving wist dat ik mij zo voelde. Ik voelde mij er zo schuldig door. Ik was toch zeker christen, dan had je deze gevoelens niet. Maar ik had ze wel. Het leven was zwaar, heel erg zwaar.
Op een avond had ik het allemaal gepland. Alles had ik klaar gelegd. Ik zou alleen thuis zijn. Dus niemand zou mij missen.
God bedacht iets anders. Om de tijd te overbruggen tot ik alleen zou zijn probeerde ik de tijd te doden met het lezen van een boek. Waarom ik dat boek pakte, ik weet het niet. Waarschijnlijk waren het de kleuren. De fascinerende vrouw van John en Stasi Eldredge.
Ik begon om 21:00 uur te lezen. Het boek raakte mijn ziel. Ik kon alleen maar huilen.
Ik heb het boek uitgelezen en ben gaan slapen.
Waarom schrijf ik dit verhaal. Een herinnering uit mijn verleden.
Niet omdat ik er nou zo trots op ben. Ik voelde mijzelf er lang heel erg schuldig over. Zo schuldig dat ik er jaren niet over gepraat heb.
Toen mijn bonusvader overleed en ik in de rouw kwam, kwamen er gevoelens naar boven, waardoor ik herinnerd werd aan deze episode n mijn leven.
Maar doordat ik deze gevoelens herkende van de vorige keer rouw deed het ook iets anders met mij.
Ik was bang dat ik weer zo diep zou gaan als toen. Bang dat ik weer mijzelf zou verliezen.
Me zo voelen dat wilde ik NOOOIT meer.
Ik heb gelukkig wijze, liefdevolle mensen om mij heen staan. Mensen bij wie ik mij zo vertrouwd voel dat ik daar mijzelf mag zijn.
Voorzichtig gooide ik een balletje op. Deelde ik wat ik voelde. Natuurlijk bad ik er voor en het bijzondere was dat wat God mij liet zien, ik dat terug kreeg van deze mensen.
De situatie waar ik inzat toen mijn oma overleed was compleet anders, dan de situatie waar ik nu in zit.
Nu kon ik de tijd nemen om te rouwen.
Had ik die tijd de vorige keer niet dan?
Jawel, maar ik liep op dat moment heel hard weg voor de gevoelens die naar boven kwamen.
Toen dacht ik dat als ik zou gaan huilen, ik niet meer op zou kunnen houden.
Nu weet ik dat het verdriet afgewisseld wordt door vreugde. Maar ook dat ik soms mijn gevoelens even mag parkeren.
Nu kan ik mijn gevoelens een stem geven. Dan wel door mijn stem, dan wel door ze uit te schrijven, te tekenen, schilderen en ga zo maar door.
Het is niet de meest florissante episode, maar doordat ik dit heb meegemaakt en meer nog doordat ik er doorheen ben gegaan. Ik voldoende en de juiste hulp had op het juiste moment, ben ik er nog.
Ken ik nu het belang van het uiten van mijn gevoelens.
Weet ik dat als ik begin te huilen ik er ook weer mee kan stoppen. Het duurt soms wel even, maar het verdriet mag er zijn.
Ik weet ook dat het waar is wat in het woordenboek staat. De rouw kan echter zo heftig zijn, dat de levenslust verloren gaat.
Maar uitgestelde rouw heeft hetzelfde effect. De rouw moet eruit, anders kropt het op en kan een mens er letterlijk ziek van worden.
Ik ben dankbaar voor mijn leven. Dankbaar voor de dingen die ik geleerd heb in mijn leven.
Vooral ben ik dankbaar voor de mensen die op dat moment op de juiste tijd er waren. Niet alleen vrienden/vriendinnen, maar vooral ook de professionals die mij lieten zien wat de rouw met mij had gedaan.
En meer nog die mij hielpen woorden te geven aan mijn gevoelens.
Plekken waar ik kon huilen. Kon schreeuwen. Kon gooien met dingen. Boos kon zijn.
Zij vielen niet van hun stoel. Ik mocht er zijn. Met alles wat er in mij was. Met alles wie ik was.
Door hen kan ik zeggen dat ik er sterker uit ben gekomen.
Dat is waarom ik mijn coachingspraktijk ben gestart.
Juist om met anderen op te lopen, soms voor ze uit, ze de weg te wijzen. Soms achter hen om hen te stimuleren. Vaak naast hen om ze een schouder te bieden, een luisterend oor.
Heb ik de wijsheid in pacht? Nee, zeker niet.
Maar ik heb wel de kennis opgedaan in en door mijn leven.
De grootste bron van kennis is het team waar ik deel van ben.
Zij begeleiden, geleiden, stimuleren, onderwijzen en trainen mij. Zonder Hen ben ik niets.
Ik begin en eindig elk gesprek met hen. Zonder hun leiding kan ik dit werk niet doen.
Tijdens de gesprekken laten zij mij de dingen zien die ik moet zien. De dingen horen die ik moet horen en de dingen voelen die ik moet voelen.
De ene keer betrek ik de coachee wel in het gesprek, de andere keer niet. Net wat de coachee wil. Voor ik een traject begin vertel ik de coachee altijd op welke manier ik werk en dat ik het zonder het team waar ik deel van mag zijn, zelf niet kan.
Zij leiden, ik volg.
Het heeft mij naar bijzondere plaatsen geleid en waardevolle gesprekken opgeleverd.
Nu vraag je je misschien af bij welk team ik hoor.
God is mijn leidinggevende, Jezus begeleid mij en de Heilige Geest inspireert mij, maar deze rolverdeling staat niet vast. ze lopen vaak door elkaar heen.
Zonder hun leiding was ik dit werk nooit gaan doen. 
Ik ben een dankbare coach.
Heb jij een herinnering die je ‘soms’ nu nog angstig maakt?
Waar ben jij dankbaar voor?