Pijn
Mijn man heeft pijn.
Pijn in zijn heup, hij weet niet hoe hij eraan gekomen is.
Aan de buitenkant zie ik niets, alleen als ik hem aanraak en druk op de plek reageert hij erop met het stokken van zijn adem.
Super vervelend voor mijn man.
Hij blijft bewegen, maar doet wel rustig aan.
Straks smeer ik hem in met MSM zalf
Ik zie de pijn niet, maar kan de pijnplek wel vinden en merk bij aanraking dat deze plek heel pijnlijk is.
Maar wat als de pijn die gevoeld wordt veel dieper zit.
En met dieper bedoel ik in de ziel.
Zo diep dat de pijn zo heftig is dat je deze niet meer te boven lijkt te komen.
Hoe kom je aan deze pijn?
Vaak doordat mensen in je nabije omgeving, mensen die je vertrouwde, je een figuurlijk mes in de rug hebben gestoken door wat zij gedaan hebben.
Het kan zijn dat ze
- Jullie vriendschap verbroken hebben
- Leugens hebben verteld
- Geld hebben gestolen
- Je uit je werkplek hebben gezet.
Allemaal dingen die je leven op dat moment lijken te verbrijzelen.
Zoals ik al schreef het voelt alsof je een messteek in de rug hebt gekregen.
Van een letterlijke messteek genees je (naar gelang waar het mes geplaatst werd)
Maar een figuurlijke messteek die geneest niet snel.
De pijn is niet letterlijk aan te wijzen.
De pijn zit vaak verborgen achter een masker (je loopt er niet mee te koop)
Als de pijn niet aangepakt wordt gaat de wond etteren. Er komen steeds meer gevoelens bij.
Geloof mij ik weet hoe het voelt om met deze pijn rond te lopen.
Ik heb het jaren gedaan.
De omslag kwam toen ik erachter kwam hoezeer deze pijn mijn leven beïnvloede. Hoe ze een steeds groter deel van mijn zijn innam.
Daar kwam ik achter doordat ik vaak heftige emoties had, maar niet wist waar ze vandaan kwamen.
Ik huilde veel, maar wist niet waarom
Ik voelde mij minwaardig, voelde mij gebruikt, voelde mij boos maar ik deed niets met deze gevoelens. Ik was eraan gewend mij zo te voelen. Durfde er niet mee aan het werk te gaan. Durfde mij niet meer open te stellen voor mensen. Bang dat ook zij mij pijn zouden doen.
Bij mij was de bron van dit alles afwijzing vanaf zeer jonge leeftijd. Niet goed genoeg zijn wat door allerlei mensen in allerlei vormen werd bevestigd. Enorm gepest op scholen. Geen stabiele thuisbasis, misbruik, ontrouw, overlijden van een belangrijke persoon, woorden die uitgesproken waren over mijn leven en die ik voor waar aangenomen had.
Het was geen makkelijk weg. Ik heb gesprekken gehad bij therapeuten en mediators. Dit hielp allemaal voor een deel.
Maar de ommekeer kwam pas echt toen ik ging geloven
Dat ik waardevol ben.
In mijn eigen kunnen.
Mijn sterke kanten ging zien
Van mijn fouten ging leren
Meer nog toen ik de pijn ging omarmen, ik de pijn die ik had ging aanvaarden en ze niet meer wegstoppen. De pijn werd pas minder toen ik boos werd om wat mij was aangedaan. Ik met iemand erover kon spreken en benoemen wat de gevoelens met mij deden.
Een van de oefeningen die ik mocht doen was in het bos keihard schreeuwen.
Dat ging zo over mijn grenzen heen. De eerste schreeuw die ik riep was een fluistering in de wind.
De laatste was een brul die kilometers ver (voor mijn gevoel) te horen was.
Daarna mocht ik van mijzelf huilen. Niet zacht zodat niemand het zag. Nee hardop, hartverscheurend huilen.
Ook dit voelde in het begin niet goed. Ik had juist geleerd om mijn gevoelens niet te tonen. Huilen is voor watjes, voor baby’s.
Inmiddels heb ik geleerd dat alleen sterke mensen huilen.
Langzaam maar zeker werd de diepe pijn geheeld.
Dat werd nog meer toen ik de mensen die mij de pijn aangedaan hadden ging vergeven.
Toen kwam ik er los van. Kon ik de pijn loslaten er afstand van nemen. Natuurlijk zijn de littekens er nog. En daar heb ik met tijd en wijle ook nog last van, maar de genezing is er ook.
Ben ik er nu? Nee nog lang niet. Elke dag leer ik nieuwe dingen. Val ik terug in mijn oude denken en gewoontes. Maar ik kom er steeds sneller achter dat ik in mijn oude gewoontes val en begrijp nu sneller waardoor het komt, en ga er mee aan de slag.
Dit vrij komen van de pijn gun ik iedereen.
Blijf er niet mee lopen.
Want het verwoest niet alleen je eigen leven, maar ook dat van de mensen om je heen.
Waarom – Omdat het jou belemmerd om de persoon te worden die jij bent bedoeld te zijn.
Wil je hierover in gesprek gaan neem dan contact met mij op.